Schrijven of verdrinken

Is het een keuze, schrijven? Ik geloof dat niet. Voor mij niet, het is schrijven of verdrinken.

  En ik kan me natuurlijk uit het veld laten slaan door alles wat ik de laatste vijftien jaar heb nagelaten. Beter is het om het inzicht te koesteren dat ik heb verworven tijdens de jaren daarvoor. Het verlangen, dat ook. Omdat zonder de rusteloosheid niets verandert. 
  Zojuist las ik een publicatie van vijftien jaar geleden, zo ongeveer het moment waarop ik kwijt liep in ruil voor andere wonderen. De pretentie is voelbaar in mijn tekst (de jurist spreekt mee). Maar daaronder: de kleurrijke stroming, de golven inspiratie, bijna te hoog om te kunnen bevatten. De beelden die me 's nachts nóg wakker kunnen houden. En ook nu rolt er soms eentje op me af, zo'n golf. Dan ben ik dagen bezig om dingen uit te stellen, in de veronderstelling dat ik eerst moet werken voordat ik kan schrijven. Maar werken lukt niet als je moet schrijven, en schrijven lukt niet als je moet werken. Deze patstelling breekt me zo langzamerhand op.

Met schrijven moet je doorgaan, het iedere dag doen. Anders blijf je opnieuw beginnen.

Ik mis je

nu pas zie ik je
in het licht
van wat geweest is

nooit meer dichterbij

wegdrijvend van ons

samen

hoe je reflecteert

via vreemde monden

ademt

en de tijd verstrijkt

wij verder
uit elkaar

een leven
verder dan jij

ik mis je

De nacht is nog jong

De beste verhalen ontstaan op momenten dat ik niets aan mijn hoofd heb. Als alle opdrachtgevers en kinderen tevreden zijn (dus stil), en mijn actielijst zoek is geraakt bij het opruimen.

Of als ik koortsig en rillend in bed lig, zoals nu.

Op die zeldzame momenten, waarop m'n hersenen alle ballast overboord kunnen gooien, ontkiemen de meest fantastische ideeën. Ongedwongen leegte zet keer op keer de juiste schakelaar om in mijn hoofd.

'Hé', zeg ik dan zachtjes.

  'Hoi', fluistert het verhaal.

Laten we een eindje samen oplopen, jij en ik. De nacht is nog jong.

Desinteresse is de beste provocatie

'Kunt u mij helpen?' vraag ik de mevrouw met het naamplaatje. Inmiddels ben ik de hal drie keer rondgelopen, op zoek naar een lift. Mijn hakjes klakkend op de glanzende tegels.

  'Ik heb een afspraak', zeg ik, 'om tien uur'.

  'Dat is het nu', zegt de mevrouw. Ze wijst met haar pen naar de klok die boven haar hoofd hangt.

  'Inderdaad', zie ik nu ook.

'Ik zal hem bellen, mevrouw Mol, dan komt hij u beneden halen', zegt de vrouw.

  Ze kent mijn naam.

  'Jullie krijgen zeker niet vaak bezoek?', vraag ik.

Of nee, eigenlijk vraag ik dat niet. Ik denk het.

'Ik heb het gevoel dat je mij niet mag', zegt hij drie kwartier later.

  'Als ik je niet mag, dan merk je dat', knik ik. Ik leun achterover in mijn stoel, zodat ik de deur kan zien.

  'Ja', zegt hij, 'dat kan zo zijn. Maar hoe wéét ik het, als je me niet mag?'

  Ik geeuw.

  'Dat merk je', zeg ik.

Schoorsteenveger

'Ik kom aanstaande morgen jouw schoorsteen vegen', zegt de man aan mijn voordeur.

  'Aanstaande morgen', zeg ik, 'dat is dus morgenochtend?'

De man knippert met zijn ogen.

  'Ja, ik kom morgenochtend jouw schoorsteen vegen', zegt hij.

Op dat moment loopt een vriendin langs. Ik zwaai. De man deinst terug. Heft zijn arm op tot voor zijn ogen.

We kijken elkaar een kort moment aan. Dan draait hij zich om en maakt zich uit de voeten.

Ongeduldige proeflezertjes

Een groepje kinderen bij me aan de deur.

'Hoe gaat het met Timo en Ties', roepen ze in koor.
  'Dat weet ik niet', zeg ik.
  'Maar je kent ze toch?', vraagt Tycho.
  'Ik heb ze al een tijdje niet meer gesproken', zeg ik.

'Hebben ze hun moeder al gevonden?', vraagt Lieke.
  'Nee, die is dood', zegt Jorrit.
  'Is die dood?', vraagt Lieke terwijl ze me met grote ogen aankijkt.
  'Dat weet niemand', zeg ik.
  'Behalve hun moeder natuurlijk', zegt Tycho.

'Wanneer zie je ze weer?', vraagt een meisje.
  'Ja, vraag eens wat ze nu hebben uitgevonden', zegt Jorrit.


Ik denk snel na. Is het mogelijk? Kan ik een nieuw project inpassen in mijn planning?
  'Ik zal ze weer eens opzoeken', zeg ik, 'misschien is er iets nieuws te schrijven.'

'Oh, stuur je het dan met de computer naar mama,' zegt Tycho, 'dan kan ze het vanavond aan me voorlezen.'

Uhm.

Verdwaald

De zwarte kat wrong zich een weg tussen mijn benen door. Moet ik hier iets mee, vroeg ik me af. Toen stapte ik over de eerste berg jassen heen, en op de tweede. Uit de kamer kwamen luid gelach, bonkende muziek en een dikke rokerige lucht.
Was ik verdwaald?

Vertel jezelf

Zal ik je hand pakken en je zachtjes meevoeren naar mijn hoofd? Daar gebeurt het, weet je. Daar bloeien verhalen op en krijgen ze een vaste vorm.

Het ene beter dan het andere, maar je kunt me vertrouwen. We hebben hetzelfde belang. We willen allebei dat je uit de schaduw kruipt en doet waarvoor je hier bent: vertellen.

Dus vertel jezelf. Dan schrijf ik je op.

De bunker

Post. Ik hoor de brievenbus klepperen.
  In mijn hoofd natuurlijk, want waar ik ben, komt geen post. Er zijn geen deuren, laat staan brievenbussen.

De hoofdingang heeft wel een deur. Nou ja, een poort eigenlijk. De poort waar ik vier dagen geleden voor heb gestaan. Minstens een kwartier, maar eerder een half uur. Spullen zijn niet toegestaan; je neemt niets mee als je door de poort loopt. Dat wist ik, uit de folder, dus mijn horloge had ik thuis gelaten.

Dat je ook je kleren uit moet trekken, stond er niet in. Verrassend was dat: naakt onder de stenen boog door, om vervolgens een groene jurk aangereikt te krijgen. Door een man, dat vond ik wel een misser. Maar ik ben niet dit hele eind gereisd om bij de eerste tegenslag al op te geven.

Natalie - het echte begin

Het komt. Het komt vanzelf.
  De vrouw loopt terug naar de deuropening en reikt naar binnen.
  Geen geluid. Geen getier. Alleen de gedekte tafel met de kristallen wijnglazen en zilveren kandelaar. De wijnkoeler aangeslagen, druppels op de fles.
  Stilte.
  Haar handtas leunt op het dressoir. Terwijl ze haar adem vasthoudt, waggelt ze langs de eettafel, voorbij de zithoek met de grijs leren bank, naar de pas geboende kast. Ze wendt haar hoofd af als ze langs hem loopt. Naast de tas liggen de sleutels van zijn BMW. Even zweeft haar hand er als een grijper boven en bijt ze op haar lip. Nee, het moet te voet. Dat is de enige manier. Ze pakt de tas en beweegt zich hobbelend naar de keuken.

Het lied van Emely

Tijd is vluchtig. Maar nu ik aan het bevallen ben van ons 22 weken oude dochtertje blijft iedere seconde kleven als een stroperige druppel aan een kraan.

Het is onwerkelijk, het dringt niet helemaal tot me door. Maar ik zeg tegen mezelf: let op, onthoud dit moment, het is alles wat je van haar zult hebben.

  Nadat de tweede dosis 'medicijnen' is ingebracht door een veel te jonge dokter, wordt mijn buik strak en verkrampt. Eén lange wee, zonder pauze. Emely is opeens niet meer het drukke lijfje van weleer; ze beweegt nauwelijks. Soms denk ik haar te voelen, maar het is mijn eigen verlangen dat me voor de gek houdt. Continu tast ik mijn buik af, op zoek naar contact. We zijn van slag, zij en ik.