Ongeduldige proeflezertjes

Een groepje kinderen bij me aan de deur.

'Hoe gaat het met Timo en Ties', roepen ze in koor.
  'Dat weet ik niet', zeg ik.
  'Maar je kent ze toch?', vraagt Tycho.
  'Ik heb ze al een tijdje niet meer gesproken', zeg ik.

'Hebben ze hun moeder al gevonden?', vraagt Lieke.
  'Nee, die is dood', zegt Jorrit.
  'Is die dood?', vraagt Lieke terwijl ze me met grote ogen aankijkt.
  'Dat weet niemand', zeg ik.
  'Behalve hun moeder natuurlijk', zegt Tycho.

'Wanneer zie je ze weer?', vraagt een meisje.
  'Ja, vraag eens wat ze nu hebben uitgevonden', zegt Jorrit.


Ik denk snel na. Is het mogelijk? Kan ik een nieuw project inpassen in mijn planning?
  'Ik zal ze weer eens opzoeken', zeg ik, 'misschien is er iets nieuws te schrijven.'

'Oh, stuur je het dan met de computer naar mama,' zegt Tycho, 'dan kan ze het vanavond aan me voorlezen.'

Uhm.

Verdwaald

De zwarte kat wrong zich een weg tussen mijn benen door. Moet ik hier iets mee, vroeg ik me af. Toen stapte ik over de eerste berg jassen heen, en op de tweede. Uit de kamer kwamen luid gelach, bonkende muziek en een dikke rokerige lucht.
Was ik verdwaald?

Vertel jezelf

Zal ik je hand pakken en je zachtjes meevoeren naar mijn hoofd? Daar gebeurt het, weet je. Daar bloeien verhalen op en krijgen ze een vaste vorm.

Het ene beter dan het andere, maar je kunt me vertrouwen. We hebben hetzelfde belang. We willen allebei dat je uit de schaduw kruipt en doet waarvoor je hier bent: vertellen.

Dus vertel jezelf. Dan schrijf ik je op.