Emely

Emely

Zal ik nogmaals vragen

zinloos

waarom

Zag je mij niet

in de verte

dat openkierend licht

Hoorde je me niet roepen

onmachtig

bezwijkend

Buitenissige ontstentenis

samen met jou

mijn verloren kind

Doelen

Hoge Doelen

Ik ben zo iemand die constant een doel in haar achterhoofd heeft. Meestal van het soort 'niet één-twee-drie te verwezenlijken'. Belangrijke Doelen, zogezegd.

  Doelen zijn essentieel voor mijn motivatie. Als ik niet weet welke richting ik op ga, wordt het een chaos in mijn hoofd. Dan viert de rusteloosheid hoogtij. Daarom zet ik zo nu en dan alles op een rijtje, in mijn hoofd en op papier. Want om te weten of je naar je doelen leeft, moet je natuurlijk eerst weten wat je precies nastreeft.

Goede voornemens

Ben Tiggelaar schreef onlangs een column over goede voornemens (bron: http://bit.ly/1gBcPbA). Hij stelt dat wij mensen niet zonder dromen en doelen kunnen. Werken en leven zonder zin is feitelijk als de hel op aarde.

  Organisatiepsycholoog Fred Luthans (http://bit.ly/1anyijA) stelt vast dat het werken met heldere doelen leidt tot meer hoop, zelfvertrouwen, veerkracht en optimisme. De vier bouwstenen van psychologisch kapitaal.

Prioriteitenlijst

Bovenaan mijn lijstje staan altijd dezelfde doelen. Die geven de meeste betekenis aan mijn leven, daar richt ik me als vanzelf naar. Familie speelt daarin een beslissende rol, met de kinderen voorop.

  De overige doelen variëren mee met de tijd en de opgedane levenservaring. Bij beginnende ontevredenheid loop ik het lijstje na, en bevrijd het van doelen die niet te verwezenlijken blijken te zijn, of aan belang hebben ingeboet. Meestal ligt een nieuw doel reeds op de loer, klaar om de lege plek op te vullen.

Actielijst

Alleen het formuleren van prioriteiten geeft al het vertrouwen dat het allemaal wel goed komt. Ik zit weer op het goede spoor. Maar daarmee ben ik er nog niet. Met mijn Hoge-Niet-Zomaar-Te-Verwezenlijke Doelen in het achterhoofd, stel ik een kleine-onbeduidende-praktische actielijst op.

  En laten het nou die lijstjes zijn, die me langzaam maar zeker dichterbij mijn doel brengen. De dagelijkse bezigheden, die ik één voor één wegstreep na voltooiing, geven mijn leven uiteindelijk zin.

Ben Tiggelaar zegt daarover, in voornoemd artikel, dat de kans op het realiseren van een doel tien keer groter wordt wanneer we vage resultaatdoelen weten te vertalen naar concrete gedragsvoornemens.

  Dus niet: ik wil ooit een boek schrijven. Maar wel: iedere ochtend van 9.00-10.00 uur zorg ik dat ik schrijf.

Uitweg

Haar voeten schuiven door het laagje zand. Ze zit twintig minuten op de stenen trap, lang genoeg om het koud te hebben. Met één hand houdt ze haar mantel strak om zich heen. Mensen komen en gaan, maar ze zien haar niet. Alsof ze onderdeel is geworden van het amfitheater.

  De stilte in haar hoofd werkt verdovend. Ze veegt een lok uit haar ogen en haalt haar neus luidruchtig op. Haar schouders zakken omlaag nu ze volledig uit kan ademen.

Hoe lang is het geleden dat ze alleen was? Dat ze haar eigen gedachten kon horen, überhaupt de kans kreeg om te denken.

  Ze strekt haar benen en steunt met haar handen op de trede waarop ze zit. Bij iedere hap lucht stroomt de vrieskou in haar longen. Maar de stilte werkt hypnotiserend. Voor het eerst in vijf jaar haalt ze weer echt adem. Voor het eerst laat ze alles los.

Het theater ligt er inmiddels verlaten bij. De zon gaat onder, toeristen zoeken hun hotel op, of eten in een restaurant op de weg ernaartoe. Het wordt mistig. Ze trekt haar schoenen uit en gaat op haar zij liggen. De stenen zijn hard en koud, maar dat deert haar niet. Het is de stilte die haar hier doet blijven. De stilte om haar heen, de rust in haar hoofd. De vrijheid waar ze zo naar had verlangd. Ze knijpt haar ogen begerig dicht.

Als ze wakker wordt, is het donker in het theater. In de verte hoort ze een hond blaffen. De mist is opgetrokken, maar haar sokken zijn doorweekt. Haar haren kleven aan haar voorhoofd. Ze heeft geen gevoel meer in haar handen.

  Onwillig gaat ze rechtop zitten en trekt haar schoenen aan. Met tintelende voeten loopt ze onvast de trap af, de arena in. Bij de uitgang branden twee lantaarns. Ook de rest van het forum is verlicht. In de verte ziet ze de insula staan. Het is een groot gebouw, met veel aparte ruimtes.

Ze moet even zoeken voordat ze de juiste kamer heeft gevonden. De meisjes liggen tegen elkaar aan. De deken is van ze afgegleden. Verspreid om hen heen liggen lege pakjes appelsap en half opgegeten koeken.

  Allebei hebben ze een natte broek. Ze rillen in hun slaap. Als de vrouw ze over hun voorhoofd streelt, worden de kinderen wakker. Met rode oogjes kijken ze haar aan. Zonder iets te zeggen staan ze op en met z'n drieën lopen ze terug naar het hotel.

Schrijven en Leven

Schrijven

Hoe het voelt? Als een afwezigheid van je lichaam. Je bent wat je denkt, wat je maakt. Bij echte inspiratie bestaat er geen wereld om je heen. Geen realiteit. Je zit achter je computer en vol overgave proef je, ruik je en voel je de woorden.

  Als je geïnspireerd schrijft, krijgen de gebeurtenissen in je hoofd alle ruimte. Je ontvangt ze zoals ze zich aandienen. Je probeert ze niet een bepaalde richting in te drukken, maar behandelt ze met groot respect. Dankbaar dat ze je willen vereren met hun aanwezigheid. Langzaam maar zeker vertellen de afzonderlijke gebeurtenissen gezamenlijk hun verhaal. Schrijven vereist altijd een opperste concentratie, een duidelijke focus en vooral welgemeende aandacht. Zodra je iets in twijfel trekt, of als je bewust van koers probeert te veranderen, komt de inspiratie in opstand. Het is de kunst om de woorden te vangen, niet te veroordelen.

Juist deze vluchtigheid maakt het schrijven zo ontzettend de moeite waard. Want je wordt gedwongen het moment met beide handen vast te pakken, je volledig te focussen op het hier en nu. Er is geen kans om plannen te maken voor de toekomst, of terug te kijken op teleurstellingen. Je leeft, je beleeft.

Leven 

Wat als we het leven van alledag, het echte leven, konden benaderen zoals een schrijver zijn inspiratie? In plaats van druk doende te zijn met dirigeren, zouden we aandacht hebben voor ieder moment. Ons leven proeven, ruiken en voelen. Ons leven over ons heen laten komen, bewust beleven.