Het komt. Het komt vanzelf.
De vrouw loopt terug naar de deuropening en reikt naar binnen.
Geen geluid. Geen getier. Alleen de gedekte tafel met de kristallen wijnglazen en zilveren kandelaar. De wijnkoeler aangeslagen, druppels op de fles.
Stilte.
Haar handtas leunt op het dressoir. Terwijl ze haar adem vasthoudt, waggelt ze langs de eettafel, voorbij de zithoek met de grijs leren bank, naar de pas geboende kast. Ze wendt haar hoofd af als ze langs hem loopt. Naast de tas liggen de sleutels van zijn BMW. Even zweeft haar hand er als een grijper boven en bijt ze op haar lip. Nee, het moet te voet. Dat is de enige manier. Ze pakt de tas en beweegt zich hobbelend naar de keuken.
Het avondeten nog in de pannen op het fornuis. Met een vork prikt ze wat spekjes uit de pan. Dan drie schorseneren en zes aardappelkroketjes.
Ze bedwingt de neiging om terug naar de woonkamer te lopen, graait een handvol M&M's uit een bakje op de vensterbank, trekt de lamellen dicht en loopt naar de voordeur. Voordat ze naar buiten gaat, vermaalt ze de M&M's en slikt ze door. Dan trekt ze de deur achter zich dicht en loopt de oprit af. Langs zijn BMW, haar Porsche en de zwerfkeien. De Porsche gaat ze niet missen. Het verjaardagscadeau van haar moeder leidde voornamelijk tot hoon bij Evert. Een vlag op een modderschuit, zei hij. En dat als ze ook nog een dessert nam de brandweer haar morgenochtend uit haar auto moest knippen. Haha, ja zo is het toch, vroeg hij de tafelgasten terwijl hij met de punt van zijn servet een ingebeelde kruimel van zijn mondhoek veegde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten