Natuurlijk
ziet ze ook wel dat Ben verrukkelijk kleine voetjes heeft. En wangen om te
zoenen. Toegegeven, de zwangerschap was enorm meegevallen. Oscar had haar alles
uit handen genomen, zodat ze meer tijd dan ooit tevoren had om te schilderen.
Eerlijk gezegd waren de negen maanden omgevlogen. Het grootste deel van de dag
stond ze er niet bij stil dat er een nieuw leven in haar groeide. Ze leefde
zelf.
Zolang ze 's avonds maar op de bank ging
liggen met haar handen op haar buik, was Oscar volstrekt tevreden. Dan
glimlachte hij gelukzalig naar haar. Die paar glazen wijn stond hij oogluikend
toe. Dat ze in haar atelier haar eigen voorraad wodka had aangelegd, hoefde hij
niet te weten.
Ach, de
bevalling was een bijzondere ervaring. Het bracht zelfs extra inspiratie. Zodra
Ben het moederschip verlaten had, was ze het liefst meteen opgestaan om de
oneindige tinten rood te mengen. Schetsen waren niet nodig, de beelden spraken
voor zich. Duidelijk, omlijnd. De kraamverzorgster hield haar echter in bed, ter
voorkoming van een verzakking. Dat had heel plausibel geklonken, en dus bleef
ze liggen. Maar nu, drie dagen later, beginnen de beelden te vervagen. Nee, in
elkaar over te lopen. Het is tijd voor actie.
Ben ligt in
haar armen en slaapt. Zijn blote voetjes steken onder de wikkeldeken uit. Schattige,
roze voetjes. Met nageltjes en al. Zijn handjes houden elkaar vast. Hij ruikt
naar Zwitsal en zure melk. Bij zijn oortje plakken zijn haartjes aan elkaar.
Alice voelt zijn warme lijfje door de stof heen. Zijn luierkontje in haar hand.
Dit is haar kindje. Blijkbaar.
'Oscar!',
ze roept zo plotseling dat Ben verschrikt zijn armpjes spreidt.