National Novel Writing Month

NaNoWriMo

Laat ik beginnen met te zeggen dat ik het niet heb gehaald. De doelstelling om in een maand 50.000 woorden aan één verhaal te schrijven bleek onhaalbaar. Niet zozeer door een gebrek aan inspiratie, maar vooral door het stellen van (verkeerde) prioriteiten. Want weten hoe het moet is een voorwaarde voor succes, een beetje inspiratie is zeer welkom. Maar de grootste uitdaging blijft voor mij het 'doen'. Gewoon gaan zitten, mijn hoofd leeg maken en de verhalen de kans geven om zich te manifesteren. Er zijn namelijk zoveel redenen te verzinnen om het niet te doen, schrijven. Om je dagen te vullen met tastbare bezigheden in plaats van zweverige doelstellingen.

Drama Tuijl

Ik schreef precies 11.226 woorden aan het drama Tuijl, zoals ik het verhaal in gedachten noem. Een verhaal dat al tijden op de achtergrond aanwezig was. Ik ken de karakters sinds jaren, weet wat er speelt, wat ieders rol is. Gek genoeg heb ik zelfs de plot al helder voor ogen. Zo schrijf ik normaal nooit. Meestal laat ik me verrassen, me meevoeren op de golven van de opeenvolgende gebeurtenissen.

  Dit verhaal toonde zich dus wezenlijk anders. Zo open, maar tegelijkertijd behoorlijk ongrijpbaar. Alsof de karakters zorgvuldig een gepaste afstand tot me bewaarden. Ik kreeg het de afgelopen jaren maar niet voor elkaar er echt in te duiken. Behoorlijk frustrerend. Zo'n sudderend verhaal schrikt andere verhalen af. Dus óf je laat me het verhaal vertellen, óf je laat me met rust. Er zit niets tussenin, wat mij betreft.

  Maar het drama Tuijl dacht daar blijkbaar anders over. Tijdens de National Novel Writing Month was het daarom nu of nooit voor deze familie. En het duurde werkelijk een hele tijd voordat de muur die tussen ons stond af begon te brokkelen. Uiteindelijk kreeg ik contact, hoewel nog altijd zeer terughoudend. Maar het begin is gemaakt, het vertrouwen groeit met de dag. Het gezin Tuijl dient zich aan, en nu eindelijk in een vorm die werkbaar kan zijn.

Nieuwe inzichten

Het verhaal zelf is echter niet het belangrijkste dat ik heb gewonnen met mijn deelname aan NaNoWriMo. Het zijn vooral de nieuwe inzichten over het schrijven, waarmee ik verder kan.

Het belangrijkste is: hoe meer je schrijft, des te meer wil (en kun) je schrijven. Het is echt zinvol om iedere dag te gaan zitten en te schrijven. Wil je iets creëren wat de moeite waard is, dan moet je vooral heel veel schrijven.

  Verder: het meeste van wat een schrijver (want dat ben ik) neerzet, is waardeloos. Met wellicht de potentie om een juweeltje te worden, mits het ambacht schrijven er op wordt losgelaten. En dat betekent dus gewoon hard werken, net als bij ieder ander vak. Niet afwachten tot je wordt overvallen door een sterk staaltje buitenaardse inspiratie. Niet pas beginnen aan de volgende zin als de vorige perfect loopt. Nee, kilometers maken. En dan herschrijven tot er staat wat je bedoelt, om ten slotte te schrappen wat niets toevoegt.

  Dát heb ik geleerd.

En nu?

De tijd is gekomen om van het creatief schrijven een tastbare bezigheid te maken. Naast mijn werkzaamheden als tekstschrijver, natuurlijk. De gekte die bij het schrijven hoort, komt met flinke sprongen terug. Vroeger schrok ik daarvan: die rusteloosheid, de beelden achter in mijn hoofd. Dat je je ogen wel open hebt, maar niets ziet van de werkelijkheid. De schok die door je heen gaat, als je wordt overvallen door een verhaal. Nu vind ik dat een gevoel van thuiskomen. Ik word weer wie ik eigenlijk ben. De ongemakken neem ik voor lief. Dan maar een beetje een mafkees, en een paar uur minder slaap per nacht. Dit leidt ergens toe.

  Dit ben ik.