Is
het een keuze, schrijven? Ik geloof dat niet. Voor mij niet, het is schrijven
of verdrinken.
En ik kan me natuurlijk uit het veld laten slaan
door alles wat ik de laatste vijftien jaar heb nagelaten. Beter is het om het
inzicht te koesteren dat ik heb verworven tijdens de jaren daarvoor. Het verlangen,
dat ook. Omdat zonder de rusteloosheid niets verandert. Zojuist las ik een publicatie van vijftien jaar geleden, zo ongeveer het moment waarop ik kwijt liep in ruil voor andere wonderen. De pretentie is voelbaar in mijn tekst (de jurist spreekt mee). Maar daaronder: de kleurrijke stroming, de golven inspiratie, bijna te hoog om te kunnen bevatten. De beelden die me 's nachts nóg wakker kunnen houden. En ook nu rolt er soms eentje op me af, zo'n golf. Dan ben ik dagen bezig om dingen uit te stellen, in de veronderstelling dat ik eerst moet werken voordat ik kan schrijven. Maar werken lukt niet als je moet schrijven, en schrijven lukt niet als je moet werken. Deze patstelling breekt me zo langzamerhand op.
Met schrijven moet je doorgaan, het iedere
dag doen. Anders blijf je opnieuw beginnen.
