Moederskindje

In de ochtend bleef hij thuis. Dan liep hij in boxershort en op sokken van de eettafel naar de keuken en terug. Vanuit zijn appartement had hij uitzicht op de stad, altijd in beweging: automobilisten op weg naar hun werk, ouders met bakfietsen vol kinderen, maar hijzelf binnen in de stilte van zijn cocon. Beradend, beramend.

Hij was een moederskindje, altijd geweest. Verwoestend verwend omdat zijn hang naar zijn moeder uitstekend tegemoetkwam aan haar wensen. Hij was haar Louis Vuitton, haar Christian Louboutin: onberispelijk mooi en stil aan haar zijde. Zijn vertrek naar de stad was een beproeving voor hen beiden. Zonder uitzondering belde hij haar stipt om negen uur en bespraken ze hun plannen voor de dag. De hare variërend van wel of geen partijtje tennis, de zijne geen etmaal eender.

Een meisje met een stoffen zomerhoedje

Patti Smith gaf de doorslag.

  'Mam', zei ik een jaar geleden, 'je zult me na vandaag nooit meer zien.'

  Ik scheurde de posters van mijn muren en propte ze in de prullenbak onder mijn bureau. Het enige wat ik meenam was mijn gitaar, mijn schrift, een pen en mijn agressie. Amerika wachtte op mij. Verder dan Amsterdam ben ik tot nu toe niet gekomen, maar ik ben weg, dat is wat telt. En ik ben onvindbaar, klaarblijkelijk. 

  Wat heeft Patti met Johnnie? Als ik een computer had, of gsm met internet, zocht ik het op. Ik heb alleen de mp3-speler die Roan me gaf toen ik zeventien werd. Roan. Ach, hij is wel oké. Niet zo opdringerig als de rest. Misschien moet ik mijn achternaam laten veranderen in Smith. Sam Smith, zoals die andere zanger. Sammy Smith, dat klinkt goed.

Weet je nog mam, dat we 's nachts naar de Loonse en Drunense Duinen gingen? Een zwarte leegte die zelfs onze stemmen opslokte. Niets behalve het lampje van mijn Swatch, alsof dat hielp. Ken je Sufjan Stevens, mama? Vast niet. Als je hele dagen met de gordijnen dicht op de bank ligt, niet eens weet dat je dochter is vertrokken, dan luister je geen muziek. Hij zou je wel bevallen, mama.