Patti Smith gaf de doorslag.
'Mam',
zei ik een jaar geleden, 'je zult me na vandaag nooit meer zien.'
Ik scheurde de posters van mijn muren en
propte ze in de prullenbak onder mijn bureau. Het enige wat ik meenam was mijn
gitaar, mijn schrift, een pen en mijn agressie. Amerika wachtte op mij. Verder
dan Amsterdam ben ik tot nu toe niet gekomen, maar ik ben weg, dat is wat telt.
En ik ben onvindbaar, klaarblijkelijk.
Wat heeft Patti met Johnnie? Als ik een computer had, of gsm met internet, zocht ik het op. Ik heb alleen de mp3-speler
die Roan me gaf toen ik zeventien werd. Roan. Ach, hij is wel oké. Niet zo
opdringerig als de rest. Misschien moet ik mijn achternaam laten veranderen in
Smith. Sam Smith, zoals die andere zanger. Sammy Smith, dat klinkt goed.
Weet je nog mam, dat we 's nachts naar
de Loonse en Drunense Duinen gingen? Een zwarte leegte die zelfs onze stemmen opslokte. Niets behalve het
lampje van mijn Swatch, alsof dat hielp. Ken je Sufjan Stevens, mama? Vast
niet. Als je hele dagen met de gordijnen dicht op de bank ligt, niet eens weet
dat je dochter is vertrokken, dan luister je geen muziek. Hij zou je wel
bevallen, mama.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten